همیشه زندگیمونو گذاشتیم واسه کار کردن حالایه کم کارمونو بذاریم واسه نوشتن البته حتما می دونید که خودمو می گم .
تو اتاق تنها هستم بنا به دلایل معلومی هم تلفن ندارم یا کم دارم . هوای بیرون ابری به نظر می یاد و یا شاید چون پرده کشیده است .
صبح آفتابی بود منم مجبور شدم عینک آفتابی بزنم که اخم نکنم . خط اخمم بد جوری عمیق شده افسانه هم می گه باید دو نفر دیگه پیدا کنی تا واسطون بوتاکس بزنم . شاید یه کم از این حالت پیری در اومدم و یک کم اخمام کمتر شد خدا رو چه دیدی .
روز آرومیه و من تو روزای آروم نمی تونم کار کنم . مضحکه نه؟ دلم هوس برف کرده با اون سکوتش . البته برفی که همه چپیدن تو خونشون و در نمی یان . همه کنار بخاریشونن . و چیزهای گرم می خورن .
ولی فعلا که بارونشم با زور می یاد . اشکالی نداره . می گن آب زاینده رود رو باز کردن دلم می خواد برم ببینم . البته که همیشه از اصفهان بدم اومده ولی بار آخر از خشکی زاینده رود دلم پر از غصه شد و حالا می خوام برم ببینم غصه هام از دلم می ره یا نه؟
چقدر این کارای ما دور از زندگیه . شاید اینقدر تفاوت بین کارم با احساسم و زندگیه واقعیم با عث می شه احساس غربت بکنم و یا شاید خیلی چیزای دیگه .

به هر حال هیچوقت علاقه ای به زندگی کردن با هیچ کیفیتی نداشته و ندارم .

و آنجایی که خواستن از بین می رود دیگر چیزی برای ادامه دادن نمی ماند و فقط روزها را به طرز بی رحمانه ای می کشی تا انتظار به سر رسد.

شاید خیلی ها فکر کنن من خیلی بی انصافم ولی منکه نمی تونم چیزی که اونا می خوان رو بنویسم و یا اونجوری که اونا می خوان حس کنم .

چه کنم که همینم

.....