هوای خانه چه دلگیر می شود گاهی

هوای خانه چه دلگیر می‌شود گاهی
از این زمانه دلم سیر می‌شود گاهی
عقاب تیز پر دشتهای استغنا
اسیر پنجه‌ی تقدیر می‌شود گاهی
صدای زمزمه‌ی عاشقانه آزادی
فغان و ناله ی شبگیر می‌شود گاهی
نگاهِ مردم بیگانه در دل غربت
به چَشمِ خسته ی من تیر می‌شود گاهی
مبر ز موی سپیدم گمان به عمر دراز
جوان ز حادثه ای پیر می‌شود گاهی
بگو اگر چه به جایی نمی‌رسد فریاد
کلام حق دمِ شمشیر می‌شود گاهی
بگیر دست مرا آشنای درد بگیر
مگو چنین و چنان، دیر می شود گاهی
به سوی خویش مرا می‌کشد چه خون و چه خاک
محبّت است که زنجیر می‌شود گاهی

مرد 800 ساله کابوس من

مثل آن مرد 800 ساله دور زندگی مردم می چرخم و تکرار تهوع آورشان را می بینم . به بیهودگی هایشان می خندم. مشکلات تکراریشان را نظاره گر می شوم . می بینم که شادی ها چقدر زودگذر و سطحی و غمها چقدر ناپایدارند.
خسته می شوم خسته ....
کاش در یک جزیره ای ایزوله شده بودم و در تنهایی برای زندگیهای دیگران رویا می بافتم .
دلم یک تنهایی واقعی می خواهد. و بی خبری ....
......