قصه های من و شومینه

سرد بود . شومینه رو برای اولین بار بعد از سرد شدن هوا روشن کردم و نشستم کنارش . دستامو گرفتم رو آتیشش و گرماش می خورد به صورتم . هرچند از اون شومینه هایی نیست که من دوست دارم از اونایی که جلزو ولز می کنن و بوی چوب سوخته

می دن و واقعی ان ولی همینشم کافی بود  تا منو ببره به خاطرات زیادی که از شومینه و آتیش دارم.

از حس های خوبه کنار آتیش . تیش تو جاهایی که تاریک تاریکه بودن و ساکت ساکت .. فقط صدای ترکیدن چوب می اومد و نور قشنگی که چهره ها رو قشنگ می کرد . چهره ها تو آتیش خیلی مهربون می شن . آدمها تو نور آتیش قابل اعتماد می شن . هیچ لذتی بیشتر از جابجا کردن چوبها ی تو آتیش نیست .  حس امنیت دارم کنار آتیش .  اما همیشه آخرش صبح می شه ، همیشه آتیش خاموش می شه و همیشه دوباره سرد می شه و دوباره آدمها غیر قابل اعتماد .

کنار شومینه نشستم و سعی می کنم حس اعتمادی که آتیش  بهم می ده رو با شومینه به خودم القاء کنم . چراغ ها رو خاموش می کنم چشمهام رو می بندم سعی می کنم نور شومینه صورتم رو روشن کنه سعی می کنم نفر دومی بشم و به خودم نگاه کنم به چهره مطمئنی که می شه تا آخر دنیا بهش اعتماد کرد.

 

یاد اتفاقات تابستان گذشته می افتم .  یاد زخمی که هنوز خوب نشده . مطمئنم هیچوقت خوب نمی شه .

 

دلم می خواهد آدم قابل اعتمادی باشم برای همه . بیشتر از آ

 

نگه نیاز به اعتماد بقیه داشته باشم نیاز دارم خودم آدم قابل اعتمادی باشم .

 

گرم شدم

شومینه را خاموش می کنم .

 

 

.........................................