دیروز با دوستام راجع به این حرف می زدیم که آدم باید لااقل 2 خط وصیتنامه داشته باشه ولی اینقدر همیشه فکر می کنیم کو تا نوبت من برسه که هیچ اقدامی نمی کنیم . به قول دوستم لابد بعد از اینکه مردیم تازه می فهمیم که ای دل غافل چرا هیچ وصیتی نکردم اونوقت لابد هی می خوایم بیایم تو خواب این و اون و هی بگیم تو رو خدا بگو این کارو بکنن یا اون کار رو بکنن .
مرگ نزدیکه . پیر و جوون نداره . اون دوره گذشت که مرگ مال پیرا بود و تک و توکی چند سال یه بار یه جوون می مرد. الان بیشتر مرگ جوونا رو می شنوی . جسورترند . درو رو خودشون نمی بندن تو خونه بشینن تا بلایی سرشون نیاد . می یان بیرون و به هزار و یک دلیل می میرن.
بعضی روزا حس می کنی که مرگ بغل گوشته ، که همین الان یه تیر از غیب می یاد و همه چی تموم می شه .
باید دو خطی بنویسم. وصیتی بکنم . وصییت برای جوانترها .
......
۱ نظر:
marg dar ab o havay e khosh e andishe neshiman darad...
dashtam fekr mikardam ke vasiat name e har adami cheghadr mitoone baztab e gooyai az oon adam bashe
vasiat name e shoma bayad kheili jaleb bashe shayad motefavet az mal e hame, jeddi migam
ارسال یک نظر